Tante Triest

Ik heb een tante. Eentje met hoogblond haar, dik in de makeup, een gekreukeld decolleté en kleding die niet bij haar 76 jaar past. Vroeger was ik dol op haar. Ze was die tante die altijd mooie hakken aan had, de meest geweldige tasjes droeg en 'lekker gek' was. Ze is getrouwd met de broer van mijn vader: een chagrijnige, bittere man met weinig respect voor vrouwen in het algemeen. Een tweede gezin in Oostenrijk (verwekt bij zijn minnares) waar de familie niets van af mag weten, zijn ogen op alles gericht behalve zijn eigen vrouw... Het plaatje is duidelijk. Ze hebben kinderen; 2 zonen en een dochter. Eén zoon is homo; een publiek geheim dat al lang en breed voor zijn 'coming out' bekend was. Je moet wel onder een stoeptegel wonen als je niet in de gaten had dat P niet op meisjes valt. Mijn oom, een ontzettende machoman, wilde niks weten van de geaardheid van zijn zoon. Het eerste wat hij riep was: "Oh nee, we hebben een flikker in de familie!" Niet gek dus dat P en zijn vriend met trouwen wachten totdat mijn oom er niet meer is; heel triest.

Het ideaalbeeld van van Tante Triest had al barsten opgelopen door zaken die in het verleden zijn voor gevallen. Een vriendin van mijn moeder overleed, Tante Triest werkte daar destijds als hulp in de huishouding en toen ze overleed kreeg Tante Triest haar complete garderobe. Niet misselijk van de vriendin van mama hield van mooie en goede kleding. Kennelijk was het niet genoeg want mijn tante had het lef om ook nog om BH's te vragen... Daarna begon het ons op te vallen dat ze wel erg vaak vooraan stond als mensen ziek waren en kwamen te overlijden; haar huis stond inmiddels bomvol met alle spullen die ze van deze mensen kreeg of mee nam. Toen mijn vader in 2002 ziek werd, stond ze weer vooraan. Eerste instantie wil je jezelf wijs maken dat ze het vast goed bedoelt en dat het gewoon verkeerd overkomt. Na een tijdje gaat het je irriteren en op den duur ga je haar uit de weg. Op de dag dat mijn vader stierf, liep ze door te kamer te trippelen terwijl ze constant verzuchtte: "Wat een lijden, wat een lijden!" Toneelacademie, klas van 1912... Mijn oom bleef maar vragen hoe lang het nog zou duren omdat hij niet tegen zieke mensen kan. Papa vroeg in de rouwcirculaire specifiek om in vrijetijdskleding naar de uitvaart te komen; mijn vader hield namelijk niet van pakken en dassen. Iedereen had zich eraan gehouden, inclusief de directeuren van het bedrijf waar mijn vader voor werkte, behalve één persoon... Ome Piet. Na papa's dood werden veel beloftes gedaan over er voor elkaar zijn als het nodig was maar gek genoeg liet zo'n 90% van de mensen het genadeloos afweten. Onder die mensen waren ook ome Piet en tante Triest. Ze profiteerde wel van vakanties waarbij ze met mijn moeder mee mocht naar Terschelling maar als het moeilijk werd waren ze er niet. Ja... Hoogstens voor hun eigen gemoedsrust maar niet om mama of ons te steunen.

In 2009 kreeg mama borstkanker. Er volgde een zware periode van uitslagen afwachten, operaties en een chemokuur. Hoewel ze het dichtst bij het ziekenhuis woonden, kwamen ze verdomd weinig opdagen. In april 2011 werd er opnieuw een tumor gevonden en mama werd opnieuw geopereerd. Het viel tegen... De omvang bleek vele malen groter dan wat er op de foto's en scans te zien was geweest. Mama's protheses, waar ze zo trots op was na haar dubbele amputatie, moesten verwijderd worden omdat de kanker ook weefsel had aangetast wat de protheses op hun plek hield. Ze kreeg te horen dat ze waarschijnlijk 36 bestralingen zou moeten ondergaan; een hele zware diagnose. Wij wisten het net, mama was net in tranen terug gebracht naar de ziekenzaal en in de 'familiekamer' zaten Vincent en Bas nog met de dokters te praten over het hoe nu verder. Omdat we wisten dat er bezoek zou komen, was ik naar de gang gegaan om het bezoek op te vangen. We wilden mama ontlasten en ervoor zorgen dat er mensen bij haar waren waar ze steun aan had. G en tante Triest waren er allebei ongeveer gelijk. Ik had zojuist aan G uitgelegd hoe de operatie was verlopen (hij moest die dag werken) en dat de uitkomst slecht was. Tante Triest stond daarbij en vroeg nogal dommig: "Is het niet goed?" (stel je hier een Barbie-stem bij voor) Ook ik had al een heel tijd onder spanning gestaan en snauwde: "Nee... Het is niet goed. Dat vertel ik net." Tante Triest wilde persé direct naar mama toe maar ik gaf aan dat Gerard eerst moest gaan; om hem had mama gevraagd en daarbij vond ik dat ze de tijd moesten hebben het nieuws samen te verwerken. Eerste instantie liet ze Gerard gaan maar het duurde niet lang voordat ze er tóch achteraan ging. Ik zei nog dat ze beter even kon wachten maar het had geen nut... Tante Triest was al onderweg. Later schijnt ze in de auto tegen ome Piet gezegd te hebben wat er was gebeurd (Althans... Haar versie van het verhaal) en daarop antwoordde mijn oom dat ik mijn grote smoel moest houden. Heel chique... Vooral omdat ik er zelf niet eens bij was. Later heb ik mijn excuses aangeboden en gek genoeg deden ze daarbij beide heel hypocriet alsof er niets gebeurd was.

Fast forward naar oktober 2011. Bas en ik waren net getrouwd (eerder dan gepland omdat mama opgegeven was) toen mama 3 dagen na onze bruiloft werd over gebracht naar de hospice. Een hospice, ook wel een sterfhuis genoemd, is het laatste station voor mensen die uitbehandeld zijn om hun laatste weken of maanden nog zo comfortabel mogelijk te maken.

A breath of fresh air

Een eigen huis hebben is heerlijk... Echt waar. We kwamen van een klein flatje in een achterstandsbuurt naar een leuke, oude koopwoning die we dankzij een gunstige koopprijs heel mooi konden laten opknappen. Het was een buitenkans. Men wilde graag van het huis af omdat de vorige bewoner er (en dat is een understatement) een bende van had gemaakt. Hij was verslaafd, luidruchtig, had een botanische tuin (wietplantage) op zoldernaar, was naar verluid nogal dieronvriendelijk en hij had de onhebbelijke gewoonte om zijn rekeningen niet te betalen. Drie jaar terug vonden ze hem in zijn bad, dood. Waarschijnlijk een overdosis, al dan niet met opzet. Het huis moest verkocht worden maar er waren zoveel schuldeisers dat het anderhalf duurde voordat het huis op de markt kwam. Ver onder de waarde omdat het men er heel graag vanaf wilde. De familie van de ex-bewoner wilde er niets mee te maken hebben en dus verliep de verkoop via een advocaat.

Wij waren in die periode al een beetje op huizenjacht en B zat die ochtend, zoals hij toen vaak deed, Funda uit te pluizen. Hij zag ons huis en vond dat we direct een afspraak moesten maken. Zo gezegd, zo gediggydaan. Nog dezelfde middag stonden we in het huis, wat op het eerste gezicht best even slikken was. Het was oud, er was duidelijk al een tijd niets aan gedaan en het zag ernaar naar uit dat er echt heel veel moest gebeuren om het weer bewoonbaar te maken. Bovendien was er geen licht omdat NUON de electriciteit afgesloten had vanwege de botanische zoldertuin. We hadden er wel een goed gevoel over, ook omdat de prijs laag was en dat betekende dat we een flink bouwdepot zouden hebben om alles te laten verbouwen. De volgende ochtend ging ik terug met mijn moeder om het huis bij daglicht te bekijken. Mijn moeder was de nuchterheid zelf en noemde direct een paar punten die wel eens lastig zouden kunnen worden. Er moest flink schoon gemaakt worden en later heeft ze me verteld dat ze zich afvroeg waar we aan begonnen omdat het huis zo uitgewoond was. Kennelijk was het gevoel toch goed want nog diezelfde middag belden we de makelaar om te zeggen dat wij het wilden kopen, voor de vraagprijs. Op die manier kon niemand meer over de prijs heen gaan en hadden we ook het hele gezeur van bieden en overbieden niet. De hypotheekadviseur was trots op ons omdat we ver onder onze hypotheekgrens waren gebleven en niet lang daarna ging alles lopen. Bouwkundig rapport, notaris, hypotheek aanvragen... Op 29 april 2009 kregen we de sleutel; het huis was van ons!

Een kennis van ons is aannemer en nadat hij een maand fulltime in ons huis bezig was geweest, konden we eindelijk in ons paleisje trekken. De vriend van mijn moeder knapte het terras op zodat we buiten konden zitten, we schaften een loungeset en een barbeque aan zodat we met onze beste vrienden (niet geheel toevallig ook onze buren) konden genieten van ons eigen huis. De meubels arriveerden en al heel snel was het echt 'ons' stekkie. Toch beter dan een flat waarvan de huiskamer is ingericht door ex-vriendin 1 en de slaapkamer door ex-vriendin 2 **GRIJNS**. Natuurlijk hoort bij een huis ook het hebben van financiële verplichtingen en de eerste tijd ging dat prima. Waarom ik dit zeg? Omdat mijn man en ik geen helden zijn met geld, to say the least.

We verdienden allebei prima, we hielden genoeg geld over om leuke dingen te kunnen doen en de hypotheek werd iedere maand keurig betaald. Begin 2010 begon ik te twijfelen over mijn baan bij een groot accountantskantoor en na een gesprek met een leidinggevende kreeg ik een schitterende regeling aangeboden: ze zouden mij ontslaan en een jaarsalaris mee geven en in de papieren die opgesteld werden, stond mijn ontslag zó omschreven dat ik wel recht op een uitkering had. Beter kon het eigenlijk niet, dachten we. Het eerste wat we deden was een andere auto aanschaffen. Onze oude Polo viel van ellende uit elkaar en we vonden een mooie tweedehands Peugot 307, de auto waar mijn man van droomde. We sloten een goede deal, de auto bleek na APK perfect in orde en het zag er zonnig uit. Omdat ik de laatste 3 maanden (mijn opzegtermijn) van mijn contract vrij gesteld werd van werk, had ik die maanden geen recht op een uitkering. Dat was geen probleem omdat een groot deel van het jaarsalaris er nog was. Vanaf augustus zou ik WW ontvangen dus dat betekende dat ik 3 maanden 'salaris' van het jaarsalaris zou gebruiken. We hadden zelfs nog een aardig buffertje en het zag ernaar uit dat we alles op de rit hadden.

In april van dat jaar was bij mijn moeder voor de tweede keer borstkanker geconstateerd en op het moment dat ik stopte met werken, werd mijn moeder bestraald. Als gunstige bijkomstigheid kon ik nu, omdat ik niet meer werkte, vaak met haar mee naar het ziekenhuis en ook buiten dat om konden we veel tijd samen doorbrengen. In augustus ging ze achteruit en in september werd vast gesteld dat de ziekte niet meer te genezen was. B en ik hadden ons huwelijk los/vast gepland voor 21 juni 2012 maar het was duidelijk dat dát veel te ver weg zou zijn. We begonnen meteen met plannen omdat we koste wat het kost mijn moeder bij het huwelijk wilden hebben. Uiteindelijk werd het 21 oktober 2011, een kleine bruiloft zodat mijn moeder erbij kon zijn. Gelukkig was ze nog vrij goed toen we mijn trouwjurk gingen uitzoeken. Een schitterende jaren 50 jurk met alles erop en eraan en ik kreeg hem van mijn moeder. In de weken daarna ging ze heel hard achteruit en tot de trouwdag is het de vraag geweest of ze er bij kon zijn. Dat is haar gelukkig nog net aan gelukt en die herinnering neemt ook veel pijn rondom onze geldzorgen weg. Ze was erbij, dat was het allerbelangrijkste... Dat ze kon zien hoe Vincent me weg gaf aan mijn man en dat ze kon zien dat ik mijn rust gevonden had bij B.

Hoewel we geen seconde spijt hebben gehad van onze beslissing, het het financieel wel grote gevolgen. We moesten onze buffer aanbreken, meer dan dat zelfs, en raakte achterop met het betalen van onze hypotheek. De dreigbrieven begonnen op de mat te vallen en we waren dagen verwijderd van beslaglegging en andere maatregelen. We wisten dat er nog geld van G op mama's rekening stond. Dat deed hij wel vaker omdat hij teveel verdiende en op deze manier minder belasting betaalde. We hebben heel wat dingen tegen elkaar afgewogen en na een poosje heb ik, met het schaamrood op de kaken, aan mijn broer verteld in welke situatie we zaten. Godzijdank is mijn broer niets menselijks vreemd en zei hij nuchter dat de keuze niet moeilijk was... We braken het geld van G aan. Ooit, in een verre toekomst, krijgt hij het wel terug. Als hij weer met ons wil praten, als wij alles financieel weer op de rit hebben en als hij zelf contact met ons opneemt ;).

Zojuist heb ik de overboeking gedaan... Onze achterstand is weg en we raken ons huis niet kwijt. Ik ga weer keihard op zoek naar werk om mijn eigen geld weer te verdienen en structureel aan een financieel meer zekere toekomst te werken. Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. En dat zonder dat G er zelf vanaf weet!

Beste G

Beste G,

Vriend van mijn inmiddels overleden moeder, irritatiefactor en meest respectloze wezen dat ik ken. We weten van je vriendin af. We weten ook dat je de reis die je nu met haar aan het maken bent 1.5 week na de begrafenis van mama werd geboekt. Sterker... We weten zelfs dat je haar al sinds maart 2011 kent en dat (althans, dat moeten wij geloven) zij de boot af hield omdat ze vond dat het netjes af moest ronden met jouw vriendin en onze moeder. Nu weet ik niet wat jouw definitie van 'netjes' is maar ik geloof wel dat hij iets anders is dan die van ons. Al in de hospice hadden we vermoedens dat er een andere vrouw in het spel was. De telefoontjes die niemand mocht horen, het feit dat je zo vaak even weg was om 'te douchen en te scheren' en die keer dat we je moesten bellen omdat het heel slecht ging met mama en jij, zonder reden, opeens in Purmerend bleek te zitten terwijl je twee vriendinnen van mama terug naar Zaandam zou brengen. We zijn niet achterlijk en we weten wel een beetje wat voor vlees we in kuip hadden met jou. Eigenlijk hadden we niet anders verwacht dan dat er snel iemand anders zou zijn of dat er al iemand was voordat mama zou overlijden. Zoals jij met je boerenzakelijkheid zou denken: "Je kunt maar beter alles direct regelen.".

Het is wel heel jammer dat onder 'regelen' voor jouw niet de uitvaart van je vriendin viel. Sterker... Die dag had je een familiefeestje waar je naar toe wilde. Een dag nadat mama overleed. Rare prioriteiten maar dat is mijn mening. Nog gekker is dat je kennelijk wel al een deal met de garage had gesloten over 'Moppie' voordat je overleed en jouw idee van 'langzaam opruimen' de kast leeg trekken en mama's kleding een week na haar begrafenis aan een 'goed' doel meegeven is. Gelukkig was je zo stom om dat hardop te zeggen zodat we het konden voorkomen. Helaas konden we dat bij haar auto niet. Je dwong mijn man B en mijn broer V om de auto leeg te halen zodat je hem mee kon nemen en beschuldigt hen er nu van dat ze 'als aasgieren op de auto doken om alle waardevolle spullen eruit te halen'. Je weet dondersgoed dat het niet waar is... Ze werden gedwongen om alles uit de auto te halen omdat jouw aanhanger een stukje verder al klaar stond om de auto naar de garage te brengen. Wij waren veel te bang dat jij de auto uit zou ruimen en spullen die voor ons emotionele waarde hebben zouden verdwijnen.

En dan het drama met de kaart... Wees blij dat jouw naam er sowieso nog op stond want als het aan ons had gelegen, hadden we je niet eens op de kaart gezet. Je was dan wel mama's partner maar zo gedroeg je je niet bepaald, zeker niet naar ons toe. Als jij die middag je familiefeestje had afgezegd en gewoon bij het bespreken van de uitvaart was geweest, had jij de fout dat 'lieve vriendin' er niet op stond wellicht zelf opgemerkt. Maar je was er niet. Je liet het ons oplossen zoals je dat al vele keren eerder had gedaan. Er was geen opzet in het spel, wel een hoop emotie waardoor we dingen over het hoofd hebben gezien. Heel pijnlijk, dat begrijpen we, maar de manier waarop jij je gedroeg was beneden alle peil. Daarom heb ik je die avond ook uitgescholden. Ik ben er niet trots op, dat zeker niet, maar vergeet niet dat het ook de spanning was die zich gedurende de 7 jaar van jullie relatie voortdurend heeft opgebouwd. We weten van het vreemd gaan, we weten hoe jij met mama om ging, we weten hoe je naar andere andere vrouwen loerde en zelfs naar mij. Mama accepteerde het, ik niet. Ik heb je altijd respectloos naar vrouwen toe gevonden. Jouw ideale vrouw is er één die het huishouden doet, klaar ligt wanneer jij dat wilt en daarna een biertje voor je neer zet. Mijn moeder en ik zijn niet zo; zo zijn we gewoon niet opgevoed. Je vond mij 'moeilijk' maar feitelijk was het niet meer dan de angst dat ik tegen je in ging en niet bang voor je was.

En nu? Tja... Ik geloof dat wij de eer aan onszelf gehouden hebben door ons te gedragen, geen contact meer met je te zoeken en verder te gaan met ons leven zonder jou. Dat jij je kont nog steeds in MIJN familie probeert te draaien en mijn man, mijn broer en mij zwart maakt bij hen zegt meer over jou dan over ons. De waarheid komt gerust een keer aan het licht... Maar niet op de manier waarop jij hoopt. Weet wel dat jij een stok denkt te hebben om mee te kunnen slaan maar als de waarheid ooit boven tafel komt, blijkt die stok van jou een luciferhoutje...

Waardig?

Laat ik eerst iets over mezelf vertellen... Ik ben arrogant genoeg om te denken dat jullie dat willen weten! Geboren onder de rook van Amsterdam, leuke jeugd, weinig gekkigheid, vrij braaf, beetje op zichzelf (vaak aangezien voor arrogant)... Smooth sailing tot 2002.

Nu: Ik woon nog steeds onder de rook van Amsterdam, inmiddels getrouwd met mijn wederhelft B die ik in 2003 leerde kennen, heb depressies die inmiddels redelijk onder controle zijn door therapie en medicatie, ik ben 'In Between Jobs' en heb inmiddels geconstateerd dat thuis zitten niks voor mij is, 2 katten (theemuts en mengelmoesje siamees/straatkat), koophuis (Hypotheekachterstand Hoera...), leuke auto voor de deur (Peugot 307, zonder op te scheppen), lieve schoonfamilie, lieve vrienden, leuke broer en... Geen ouders meer.

Zo, dat is eruit. Inderdaad... Ik ben wees, zoals dat genoemd wordt. Vrij recent ook want mijn moeder overleed op 29 oktober jl aan de gevolgen van borstkanker; ze was pas 59. Mijn vader was ik al kwijt; overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker op 27 september 2002; hij was pas 54 toen hij stierf. Natuurlijk zou ik kunnen vertellen over hoe mooi en waardig hun uitvaart was (Want dat waren ze allebei... Veel bloemen, veel mensen en veel mooie woorden) maar dat is niet waar ik mee worstel. Het is de onwaardige manier waarop kanker je lichaam verwoest voordat je toe bent aan een waardige uitvaart. Er is niets waardig en morfinepompjes, een kaal hoofd, een verminkt lichaam (wat gold voor mijn moeder), niet meer kunnen zeggen wat je wilt omdat je verward raakt door alle medicatie, een uitgemergeld lichaam omdat je niet meer kunt eten (mijn vader) en niet voor jezelf kunnen zorgen terwijl je altijd zelfstandig bent geweest. Een waardig afscheid bestaat in die zin denk ik niet. Mijn ouders hebben allebei keihard gevochten maar ook heel erg geleden. Voor mijn vader was de strijd na 4 weken al voorbij en op voorhand verloren; mama werd in 2009 ziek en heeft gelukkig ook nog hele goede periodes gehad. Diep in mijn hart heb ik altijd geweten dat ik afscheid van haar zou moeten nemen... Al zeiden de artsen in het begin dat het goed te behandelen was. Maar wat is 'goed te behandelen' als dat chemokuren en een dubbele borstamputatie betekent? Mama had de pech dat ze in allebei de borsten een tumor had; 2 verschillende soorten. De één was goed te behandelen, de andere was een nasty bastard en heeft haar uiteindelijk de das om gedaan. Een 'kleine' uitzaaiing die veel groter bleek dan gedacht, een gezwel ter grootte van een vuist die zich verstopt had achter haar prothese waar ze zo trots op was en de uiteindelijke longontsteking die geen ontsteking bleek te zijn maar uitgezaaide borstkanker in de longen.

Daar sta je dan met al je goede bedoelingen, je idealen over je moeder die 100 zou worden en haar verslagenheid omdat ze zo hard geknokt heeft en het niet mocht winnen. Dus wat doe je dan? Een bruiloft plannen. Op zo kort mogelijke termijn omdat je niet weet hoe lang ze nog heeft. Terwijl je samen met haar je trouwjurk uitzoekt omdat ze je die zo graag wilde geven, weet je dat het een afscheidscadeau is. Ze huilt omdat je zo mooi bent in die jurk maar ook omdat ze weet dat er geen opties meer zijn. We slaagden in één keer voor de jurk en daarna nam ik mama en mijn beste vriendin mee voor een lunch in Egmond. Egmond, waar je in je jeugd alle vakanties doorbracht en waar zoveel mooie herinneringen liggen aan het gezin dat er binnenkort niet meer zal zijn. Samen sta je een beetje naar de zee te turen terwijl mijn vriendin discreet alvast een plaatsje zoekt in het restaurant. Want ging er door haar heen toen ze daar stond? Was ze bang? Wist ze dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ze de zee en het strand zou zien? Ze liet het niet merken want alles moet vooral voor MIJ perfect zijn. Ook toen ze steeds zieker werd en het de vraag was of ze de bruiloft nog mee zou maken... Ze bleef tegen beter weten in vechten om bij de bruiloft te zijn en zette het hele ziekenhuis in om dat voor elkaar te krijgen.

Het lukte haar. Op de ochtend van de bruiloft kwam het verlossende sms-je: "Alles kits, ik ben erbij". Mijn beste vriendin kleedde me aan in mijn ouderlijk huis. De bruiloft was zoveel mogelijk aangepast op haar aanwezigheid en toen ik die ochtend in mijn jurk in de gang op mijn man stond te wachten, ging opeens de voordeur open. Het was mijn moeder, op de brancard en vergezeld door twee lieve mensen van WensAmbulance. Staan ging niet meer, zitten lastig en het brak mijn hart om te zien hoe ze de kat knuffelde in de wetenschap dat ze huis daarna waarschijnlijk niet meer zou zien. Het huis van ouders is klein en mijn jurk was nogal groot dus mama moest de gang uit zodat ik er in mijn jurk langs kon. Ze glom van oor tot oor toen ik hand in hand met mijn man naar buiten kwam. Het enige wat ik kon was haar een dikke knuffel geven en heel erg dankbaar zijn voor haar aanwezigheid. Ze leefde toen al in reservetijd en waarschijnlijk heeft ze echt al haar krachten gespaard voor deze ene dag.

Ze zat naast ons als getuige, zo trots als een pauw en met een lach van oor tot oor. Het trouwen was heel bijzonder en na het trouwen vertrokken we naar ons huis voor het 'feest'. Ze heeft die middag nog heerlijk mee gegeten en gelachen maar het was bitterzoet. Tegen acht uur 's avonds bracht de ambulance haar terug naar het ziekenhuis en begon voor ons 'het feest'. Begrijp me niet verkeerd.... Ik heb enorm genoten van mijn trouwdag maar de herinneringen zijn zowel mooi als pijnlijk. Hoe graag had ik nog met haar door de kamer willen stampen op een slechte meezinger of polonaise gedaan door onze kleine woonkamer? Dat was mijn moeder namelijk... Spontaan en schaamteloos in de goede zin van het woord. De herinneringen aan onze trouwdag zijn dubbel omdat mama 2 dagen na de bruiloft over werd gebracht naar de hospice, kort daarna heel hard achteruit ging en een week en een dag na onze trouwdag overleed. Echt wittebroodsweken hebben we niet gehad; in die weken regelden we uitvaart en namen we het op tegen de horkerige tantes en vriend van mijn moeder.

Neem ik haar dat kwalijk? Nee... Als ze keuze had gehad, was ze nog 50 jaar bij ons gebleven. Neem ik het de medische wetenschap kwalijk dat ze haar niet konden redden? In sommige dingen wel maar ik weet dat ze gedaan hebben wat ze konden, en meer. Neem ik het The Big Man In The Sky kwalijk dat hij haar al zo jong gehaald heeft? Hell yeah. Waarom allebei mijn ouders? Waarom heeft hij ons niet laten genieten tot het eind van in ieder geval één van mijn lieve ouders? Waarom nam hij die hork van een oom niet die het ook had maar natuurlijk wél genas? Ik heb leren leven met het feit dat je nooit antwoord krijgt op de 'Waarom' vraag. Je kunt er niets mee, je bereikt er niets mee en het kost je alleen maar inspanning die je in verwerking zou moeten stoppen.

Met mijn verstand weet ik het gerust allemaal wel... De pest is alleen dat mijn verstand en mijn hart op dit moment zo weinig op één lijn zitten.

It's a mad, mad world...

Daar stonden we dan, samen in de Primark te Z.

Ik had hem gewaarschuwd voor de hel die 'Primark' heet maar heldhaftig als hij is, besloot hij toch de sprong te wagen. Hij had wat kleine dingen nodig... Geen dingen waarvoor je specifiek de hele stad door gaat en helemaal niet met het humeur wat hij doorgaans in het weekend heeft. Inderdaad... Naast een ochtendhumeur bestaat er kennelijk ook een weekendhumeur. En dát is nu net geen stemming om te gaan winkelen in een winkel waar je om de vijf seconden aangereden wordt door een kinderwagen, de rij bij de pashokjes even lang is als 'Droomvlucht' op zijn best en waar het personeel blijkbaar opgedragen wordt zo chagrijnig mogelijk te kijken en te handelen. Mijn man is daar gevoelig voor, ik niet. Hoe bozer je naar me kijkt, hoe vriendelijker ik word... Heel frustrerend voor doorgewinterde donderwolkjes die je vindt bij Primark, H&M en River Island. En kennelijk ook frustrerend voor mijn wederhelft want hoe vrolijker ik met mijn winkelmand/tas over de mannenafdeling liep, hoe meer hij ging meuteren. Uiteindelijk ging hij akkoord met 2 truien, een paar sokken en een joggingbroek en was nog vóór hij in de rij aan moest sluiten. Omdat ik weet dat mijn man in grote menigten een soort Dr Jeckyll/Mr Hyde gedrag vertoont, glipte ik naar beneden om wat onbenullige zaken voor mezelf te halen. Oorbellen, een tas die ik niet nodig heb, een haarband waarvan ik me nog steeds afvraag of ik hem kan hebben met mijn 33 jaar en hier en daar grijze haren aan de slapen... Kortom, zeer noodzakelijk.

Zoals ik al eerder zei ben ik iets beter bestand tegen drukke winkels, grote groepen met mensen en het gedrag wat daarmee gepaard gaat. Kinderen die los rennen in een winkel terwijl mama achteloos oorbellen staat te passen...? Ik ben echt niet te beroerd om vriendelijk doch dringend in de rug van zo'n kind te prikken met mijn winkelmandje. En als je jouw kinderwagen tegen mijn benen aan duwt bij wijze van 'Ik wil er langs', dan ben ik ook niet te beroerd om met mijn maat 44 kont in de weg te blijven staan. Ik pas me aan, zo ben ik dan ook wel weer. Mijn humeur verpest je niet zo snel als ik winkel, daar is meer voor nodig. En kennelijk had mijn man vanmiddag besloten dat hij zou uitzoeken wat er dan wel voor nodig was. Begrijp me niet verkeerd... Ik heb een lot uit de loterij, echt waar. Maar laten we eerlijk zijn: iedereen komt met gebreken (en zonder handleiding) en daar heb je het maar mee te doen. Daar ben ik niet zo goed in... Handleidingen die ontbreken of die ik niet snap. (En nee... Ik ben inderdaad ook geen fan van IKEA) Zeker als ik na bijna 9 jaar inspanning en wisselende tactieken nog steeds niet snap hoe hij in elkaar zit. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dit wederzijds is. Al kan ik me soms nog verstoppen achter het feit dat ik veel meegemaakt heb de afgelopen jaren en kamp met klinische depressies, maar dat werkt natuurlijk ook maar tijdelijk. Klinische depressies van mijn kant en ADHD (met medicatie) van zijn kant... Hoe explosief wil je het hebben?

Op 21 oktober zijn we getrouwd dus kennelijk werkt de combinatie toch **GRIJNS**.